Ik ben met Gandalf op de interne week geweest van Hulphondenschool De Click. Het werd gehouden in Elsloo, een prachtig pittoresk dorp in de buurt van Appelscha. Je moet je de omgeving voorstellen als enorme weiden vol paardenbloemen, enorme uitgestrekte velden die maar net waren omgeploegd, reeën in het wild en naaldbossen met kilometerslange verharde fietspaden die ideaal waren voor onze rolstoelen.

Op maandagmiddag 30 april moesten wij ons verzamelen bij het bezoekerscentrum in de bossen van Appelscha. Ik zag al een andere deelnemer. staan met zijn hond. Toen ik daar eenmaal al mijn spullen verzameld had en bij elkaar had laten zetten, kwamen langzaam aan de andere deelnemers van de interne week bijeen. Het was een bont gezelschap met mij erbij. Al snel zag ik een bekend gezicht, namelijk mijn trainster Miriam.

 

 

 

We gingen naar de zijkant bij de ingang van de bossen. Daar moesten wij als eerste onze honden in concentratie brengen. Maar daar had ik nog helemaal geen verstand van, dus ik voelde mezelf enorm klungelen. Gandalf dartelde om me heen. Hij wilde duidelijk de bossen in rennen met de andere honden. Ik kan me herinneren dat op dat moment Sanne ingreep. Zij maakte mij duidelijk dat Gandalf zijn eigen gang ging, en ik min of meer zijn hondje was. Ik wist op dat moment dat ze gelijk had. En ik realiseerde me ook dat ik al die tijd dat ik mijn vorige hond had, die 17 jaar is geworden en vorig jaar op 1 juli overleed, het ook al helemaal verkeerd heb gedaan. Maar goed, Daisy was geen hulphond maar een lieve schat uit het asiel die overigens ook in kruising was met een Whippet. Daar werd ik emotioneel van, dat ik het nu helemaal anders moest doen dat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt.

Wij kregen, net als in de rest van de week, interessante en leuke lessen van Sanne. Ik kan me herinneren dat de les op maandag over gewoonte en gedrag ging. Het gedrag wordt een gewoonte zodra een handeling automatisch verloopt zonder na te denken.

Gaandeweg de week kregen we ook een les over de clickermethode. In eerste instantie moest Rinze steeds een klik geven bij Petra wanneer ze een handeling goed deed. Maar omdat Rinze steeds moest lachen en zijn aandacht ergens anders op richtte, verliep de samenwerking met Petra niet goed. Daarom liet Sanne de click methode overnemen door iemand die al ervaren daarmee is. Toen werd het Gijs. Gijsen gaf telkens op het juiste moment een klik. Daardoor was het voor Petra ook zichtbaarder wanneer ze iets goed deed. Ook de manier van belonen tegenover Petra was spontaner en vrolijker waardoor Petra meer geboeid raakte. Uiteindelijk is het haar gelukt om daardoor de goede handeling te verrichten.

Later in de week kregen we een puppy op bezoek. De pup was een broertje van de pup van Sanne. De pup werd met behulp van de clickermethode geleerd, om een papiertje aan te raken met zijn neus, die aan een targetstick vast zat. Telkens als hij dat deed kreeg hij een klik te horen. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik uiteindelijk met mijn eigen ogen zag dat het kleine lieve pupje in staat was om langs iedereen te lopen en telkens met zijn neusje het papiertje aan te raken. Er was veel geduld voor nodig, dat wel, maar het diertje kreeg het al snel door. Het was een ontzettend leuke les die ik nooit meer zal vergeten.

Doren en Gandalf

 

 

 

 

 

 

 

 

Als instructeur, van de Click word ik heel blij, als ik dit verhaal lees van Dorien. Het geeft aan, hoeveel openbaringen er zijn voor de deelnemers in een interne  week, maar ook confrontaties, met zichzelf, die onontbeerlijk zijn voor de samenwerking met een hond, een hond verandert immers niet zichzelf.

In een interne week gebeurt er zoveel, met mensen en honden, inzicht wordt verkregen, steun aan elkaar wordt gegeven.

 Sanne