INTERNE WEEK
NOVEMBER 2014
VERSLAG VAN ANNELIES en JOY
Daar
staat 'ie, goed zichtbaar in de hoek van de kamer: een knapzak die tijdens de
interne week van 3-7 november beetje bij beetje gevuld is met allerhande
symbolische inhoud. Een knapzak die verbeeldt dat wij, als deelnemers, samen met
onze hond aan een reis zijn begonnen. Einddoel van
die reis: samen een fantastisch team vormen, zodat de hond met plezier
bijspringt in de dingen die we zelf niet (goed) kunnen. Mijn reis met Joy, mijn
labradorteefje van veertien maanden, begon eigenlijk een jaar geleden al toen ik
haar als pupje van acht weken in mijn armen –en meteen ook in mijn hart-
sloot. In het jaar dat we bij elkaar zijn, zijn we enorm aan elkaar gehecht
geraakt en elkaar steeds beter gaan begrijpen. Mijn traject om Joy op te leiden
tot hulphond begon echter tijdens deze interne trainingsweek in Elsloo. Een
betere start had ik me niet kunnen wensen.
Op
maandag 3 november werden we om 15.00 uur verwacht op de parkeerplaats bij
Buitencentrum Drents-Friese Wold in Appelscha. Een voor een kwamen de deelnemers
en instructeurs aan, letterlijk vanuit alle hoeken van het land. Over en weer
werden handen opgestoken. Echt kennismaken bewaarden we voor later, zodat de
honden niet aangelijnd al contact konden maken wat voor spanningen zou kunnen
zorgen. Toen we compleet waren, gingen we het bos in en mochten de honden los.
En los gingen ze, letterlijk en figuurlijk :) Het was prachtig om ze achter
elkaar aan te zien rennen, een duik te zien nemen in het water en plezier te
zien hebben. Dat er ondertussen nog veel meer gebeurde tussen de honden
onderling zouden we later zien aan de hand van videobeelden die tijdens de
wandeling werden gemaakt.
Na
een wandeling van een klein uur vertrokken we naar De Vrije Vogel, de
accommodatie die een paar dagen lang ons thuis was. De koffie stond al klaar met
dank aan Mia, die zich deze week als vrijwilligster onmisbaar maakte. Toen
iedereen zijn bagage naar zijn kamer had gebracht en zijn plekje in de huiskamer
had gevonden, vertelde Sanne wat we van deze week konden verwachten en liet ze
een prachtig, ontroerend filmpje zien waarin je Caroline en haar hulphond Tommy
zag samenwerken. Hoewel ik het al eerder had gezien, bezorgde me het opnieuw een
brok in mijn keel. Het kennismakingsspel dat we vervolgens deden zorgde ervoor
dat het ijs nog wat verder brak en dat we meer van elkaar te weten kwamen.
’s
Avonds stond na het eten direct de eerste gemeenschappelijke training op het
programma, die in het teken stond van persoonlijke ruimte van zowel mensen als
honden. Interessant! Tegen tien uur was het programma afgelopen. De haard werd
aangestoken, maar omdat het een erg intensieve dag was geweest en de koek bij
mij wel op was, heb ik mijn bed op tijd opgezocht met Joy heerlijk rustig naast
me in de reisbench – tenminste, dat dacht ik. Juist toen ik lag te bedenken
dat die hond zich zo makkelijk aanpast aan nieuwe omgevingen en situaties, werd
er op de deur geklopt. Daar stond Frauke met Joy aan haar zijde. In een
onbewaakt moment was ze kennelijk de
kamer uitgeglipt, om vervolgens ontheemd rond te dolen. Ze was zichtbaar blij me
weer gevonden te hebben en nestelde zich opnieuw in haar bench – waarvan de
rits deze keer toch maar dichtging.
Het
ging er iets rumoeriger aan toe dan de eerste dag. Joy moest het af en toe
behoorlijk ontgelden: ze stond op het punt loops te worden en moest de mannen
letterlijk van zich afsnauwen. De reuen op hun beurt moesten onderling bepalen
wie haar mocht hebben. De instructeurs hadden het druk met heen en weer rennen
tussen de honden en rolstoelen door om de sterke staaltjes hondengedrag te
filmen en een en ander in goede banen te leiden. Wat ik fijn vond, is dat Frauke
uitlegde dat Joy weliswaar nogal wat te verduren kreeg, maar dat ze het lieten
gaan omdat ze steeds heel snel weer herstelde. Dat gaf mij het vertrouwen om me
er niet mee te bemoeien. Het was trouwens ook goed zichtbaar: na een conflictje
ging Joys staart binnen de kortste keren weer de lucht in en zocht ze uit
zichzelf de andere hond(en) weer op. Toen ik mijn verbazing daarover uitsprak
naar Sanne, antwoordde die: “Ze vindt hém wel leuk, maar zijn gedrag niet.”
Eye opener!
Tegen
half twaalf kwamen we weer in De Vrije Vogel aan, waar Mia alweer voor koffie en
thee met wat lekkers had gezorgd. De gezamenlijke les die volgde, stond in het
teken van communicatie, waarneming en interpretatie. Heel beeldend, vooral omdat
er enorm sprekende filmpjes bij waren gezocht waardoor we de theorie aan den
lijve konden ondervinden.
Na
de lunch was er een kort rustmoment ingepland en om drie uur stond er weer een
gezamenlijke training op het programma, dit keer over lichaamstaal bij honden.
Sanne legde onder andere uit wat de stand van staart en oren zegt over de
gemoedstoestand van een hond. Ook ambivalent gedrag en overspronggedrag kwamen
aan bod. Mooi om voorbeelden van dit alles te zien op de filmpjes die de dag
ervoor van onze honden waren gemaakt en om zo beter te begrijpen wat zich in het
bos nou precies had afgespeeld.
Wie
wilde, kon na de gezamenlijke training rusten tot aan het eten of individueel
les krijgen. Omdat ik nog aan het opleidingstraject moet beginnen, heb ik in
mijn individuele les met Marijn vooral besproken hoe ik de clicker tot nu toe
heb gebruikt om Joy nieuwe vaardigheden bij te brengen. Die clicker is immers
een onmisbaar hulpmiddel in de training.
Het
avondprogramma zag eruit zoals de eerste dag met weer een gezamenlijke training.
Sanne deed met drie honden een yes/no-oefening: ze strooide letterlijk met
plakken brood, die de honden moesten
weigeren bij ‘no’.
Als ze oogcontact met Sanne zochten, leverde dat een ‘yes’
en een stuk brood als beloning op. De
honden kregen zo in de gaten dat samenwerken loont. Ze presteerden het zelfs om
letterlijk tussen de plakken brood door te lopen zonder ernaar te kijken! Tegen
kwart over tien werd er een eind gebreid aan het officiële dagprogramma en
stonden er weer hapjes en drankjes klaar bij het haardvuur. Het eind van een
intensieve, maar ontzettend waardevolle, leerzame en gezellige dag. Op naar dag
drie!
Hoewel
we gewaarschuwd waren dat woensdag meestal gehaktdag is in de zin dat het dé
dag is waarop honden en mensen nogal eens botsen tijdens de interne week,
verliep de dag in perfecte harmonie. Tijdens de ochtendwandeling hadden de
honden het onderling prima naar hun zin. Tot mijn verbazing werd Joy bijna de
hele tijd met rust gelaten en kon ze dus onbekommerd spelen. Mooi ook om te zien
dat ze geregeld even ‘hoi’
kwam zeggen bij me om te checken of ik er
nog was. Een van de dingen waar ik voorheen wel eens tegenaan liep, is dat ik
uit beeld leek te zijn verdwenen zodra er andere honden in het spel waren.
Daarvan was nu totaal geen sprake! Vandaar dat ik alle vertrouwen in haar had
toen we de opdracht kregen een voor een uit de groep weg te lopen of rijden op
weg naar de parkeerplaats zonder onze hond te roepen. De bedoeling was dat de
hond zelf in de gaten kreeg dat we weggingen en ons zou opzoeken. Dat ging
perfect!
De
rest van de dag was weer een afwisseling van gezamenlijke trainingen,
maaltijden, rustmomenten en individuele training. Die laatste heb ik dit keer
overgeslagen, omdat ik mijn rust wel goed kon gebruiken.
In
de gezamenlijke les in de avond stond het clickeren centraal. We hadden de
theorie erover al behandeld, maar kregen nu de opdracht om een van de deelnemers
te clickeren. Monique werd naar de gang gebonjourd en de rest van de groep
bedacht welk gedrag zij moest laten zien om een klik en dus een beloning te
krijgen. De bedoeling was dat ze recht achter een kruk zou gaan staan en met
haar linkerhand haar neus aan zou raken. Frank hanteerde de clicker, maar dat
betekende niet dat wij als groep verder alleen maar passief toekeken. We mochten
time-outs aanvragen om tussentijds te overleggen. Ruim Een uur en de nodige
time-outs later was Monique bijna de wanhoop nabij, omdat ze echt niet begreep
wat er nou van haar verwacht werd. In een soort wanhoopsgebaar raakte ze met
haar linkerhand haar neus aan. Bingo! Deze oefening maakte heel mooi zichtbaar
dat bij het clickeren alles valt of staat met timing, hoe belangrijk het is om
kleine stapjes te belonen met een klik, hoe lastig het voor een hond kan zijn om
te begrijpen welk gedrag je van hem wilt zien en dat een time-out ervoor kan
zorgen dat de hond daarna ander gedrag ‘uitprobeert’.
Natalie
sloot de dag af met twee prachtige liederen bij het haardvuur. Dat knetterde nog
tot in de kleine uurtjes door.
Het lesgedeelte van deze dag zag er net iets anders uit dan de andere dagen. We kregen een stukje theorie over projectie en gingen daarna uiteen in groepjes om samen een aantal vragen te bespreken. Verhelderend om te merken dat je eigen invulling aan gebeurtenissen helemaal niet hoeft te stroken met hoe anderen die hebben ervaren.
’s
Avonds werd in de huistafel een grote tafel feestelijk gedekt voor de goed
verzorgde barbecue waarmee we deze week afsloten. Kaarsjes en de haard werden
aangestoken en het kunstlicht uitgedaan. Toen ik mijn blik langs alle
deelnemers, ADL’ers
en instructeurs liet gaan, kon ik me nauwelijks voorstellen dat we een paar
dagen geleden nog wildvreemden voor elkaar waren. Hier zat een echte groep! Toen
iedereen zo’n
beetje was uitgegeten, werden vrijwilligster Mia en instructeurs Frauke, Joyce,
Marijn en Sanne met een cadeautje bedankt voor hun geweldige inzet. We
evalueerden de week. Sanne trapte af door iedereen afzonderlijk kort toe te
spreken met mooie, rake woorden. Daarna vertelden we om de beurt hoe we de week
ervaren hadden. Een lach en een traan wisselden elkaar hierbij af. Zelf was ik
ontroerd door de betrokkenheid met elkaar, de zichtbare band tussen honden en
bazen, de passie waarmee de mensen van De CLiCK hun werk doen, de persoonlijke
verhalen die we met elkaar hadden gedeeld en toch stiekem ook wel door mijn
eigen hond van wie ik zo onnoemelijk veel houd. Het was dan ook slikken toen
Sanne haar gitaar pakte en samen met Frauke het CLiCK-lied liet horen. Buiten
dat het prachtig klonk, had de band tussen hulphond en baasje niet treffender
verwoord kunnen worden.
Er
werd nog een tijd gepraat, gelachen en gezongen. Met een beetje weemoedig gevoel
ging ik weer naar mijn kamer. Het zat er echt bijna op.