Home

INTERNE WEEK 

NOVEMBER 2014

VERSLAG VAN ANNELIES en JOY 

Daar staat 'ie, goed zichtbaar in de hoek van de kamer: een knapzak die tijdens de interne week van 3-7 november beetje bij beetje gevuld is met allerhande symbolische inhoud. Een knapzak die verbeeldt dat wij, als deelnemers, samen met onze hond aan een reis zijn begonnen. Einddoel van  die reis: samen een fantastisch team vormen, zodat de hond met plezier bijspringt in de dingen die we zelf niet (goed) kunnen. Mijn reis met Joy, mijn labradorteefje van veertien maanden, begon eigenlijk een jaar geleden al toen ik haar als pupje van acht weken in mijn armen –en meteen ook in mijn hart- sloot. In het jaar dat we bij elkaar zijn, zijn we enorm aan elkaar gehecht geraakt en elkaar steeds beter gaan begrijpen. Mijn traject om Joy op te leiden tot hulphond begon echter tijdens deze interne trainingsweek in Elsloo. Een betere start had ik me niet kunnen wensen.

Op maandag 3 november werden we om 15.00 uur verwacht op de parkeerplaats bij Buitencentrum Drents-Friese Wold in Appelscha. Een voor een kwamen de deelnemers en instructeurs aan, letterlijk vanuit alle hoeken van het land. Over en weer werden handen opgestoken. Echt kennismaken bewaarden we voor later, zodat de honden niet aangelijnd al contact konden maken wat voor spanningen zou kunnen zorgen. Toen we compleet waren, gingen we het bos in en mochten de honden los. En los gingen ze, letterlijk en figuurlijk :) Het was prachtig om ze achter elkaar aan te zien rennen, een duik te zien nemen in het water en plezier te zien hebben. Dat er ondertussen nog veel meer gebeurde tussen de honden onderling zouden we later zien aan de hand van videobeelden die tijdens de wandeling werden gemaakt.

Na een wandeling van een klein uur vertrokken we naar De Vrije Vogel, de accommodatie die een paar dagen lang ons thuis was. De koffie stond al klaar met dank aan Mia, die zich deze week als vrijwilligster onmisbaar maakte. Toen iedereen zijn bagage naar zijn kamer had gebracht en zijn plekje in de huiskamer had gevonden, vertelde Sanne wat we van deze week konden verwachten en liet ze een prachtig, ontroerend filmpje zien waarin je Caroline en haar hulphond Tommy zag samenwerken. Hoewel ik het al eerder had gezien, bezorgde me het opnieuw een brok in mijn keel. Het kennismakingsspel dat we vervolgens deden zorgde ervoor dat het ijs nog wat verder brak en dat we meer van elkaar te weten kwamen.

’s Avonds stond na het eten direct de eerste gemeenschappelijke training op het programma, die in het teken stond van persoonlijke ruimte van zowel mensen als honden. Interessant! Tegen tien uur was het programma afgelopen. De haard werd aangestoken, maar omdat het een erg intensieve dag was geweest en de koek bij mij wel op was, heb ik mijn bed op tijd opgezocht met Joy heerlijk rustig naast me in de reisbench – tenminste, dat dacht ik. Juist toen ik lag te bedenken dat die hond zich zo makkelijk aanpast aan nieuwe omgevingen en situaties, werd er op de deur geklopt. Daar stond Frauke met Joy aan haar zijde. In een onbewaakt moment  was ze kennelijk de kamer uitgeglipt, om vervolgens ontheemd rond te dolen. Ze was zichtbaar blij me weer gevonden te hebben en nestelde zich opnieuw in haar bench – waarvan de rits deze keer toch maar dichtging.

  De volgende ochtend stond om negen uur het uitgebreide ontbijt klaar. Luxe laat, vooral voor de mensen die thuis een gezin of andere verplichtingen hebben. Een uurtje later verzamelden we ons op de parkeerplaats en vertrokken we met de honden naar het bos voor de gezamenlijke ochtendwandeling. Het was even passen en meten met alle mensen, hulpmiddelen, honden en een beperkt aantal auto’s, maar iedereen vond vrij vlot een plek. In het bos deden we eerst een tijdje aandachtsoefeningen met de honden om ervoor te zorgen dat we een ‘lijntje’ met ze hielden, ook als ze later los zouden gaan. Vervolgens werd afgeteld tot drie en gingen de honden weer los.  

Het ging er iets rumoeriger aan toe dan de eerste dag. Joy moest het af en toe behoorlijk ontgelden: ze stond op het punt loops te worden en moest de mannen letterlijk van zich afsnauwen. De reuen op hun beurt moesten onderling bepalen wie haar mocht hebben. De instructeurs hadden het druk met heen en weer rennen tussen de honden en rolstoelen door om de sterke staaltjes hondengedrag te filmen en een en ander in goede banen te leiden. Wat ik fijn vond, is dat Frauke uitlegde dat Joy weliswaar nogal wat te verduren kreeg, maar dat ze het lieten gaan omdat ze steeds heel snel weer herstelde. Dat gaf mij het vertrouwen om me er niet mee te bemoeien. Het was trouwens ook goed zichtbaar: na een conflictje ging Joys staart binnen de kortste keren weer de lucht in en zocht ze uit zichzelf de andere hond(en) weer op. Toen ik mijn verbazing daarover uitsprak naar Sanne, antwoordde die: “Ze vindt hém wel leuk, maar zijn gedrag niet.” Eye opener!  

Tegen half twaalf kwamen we weer in De Vrije Vogel aan, waar Mia alweer voor koffie en thee met wat lekkers had gezorgd. De gezamenlijke les die volgde, stond in het teken van communicatie, waarneming en interpretatie. Heel beeldend, vooral omdat er enorm sprekende filmpjes bij waren gezocht waardoor we de theorie aan den lijve konden ondervinden.

Na de lunch was er een kort rustmoment ingepland en om drie uur stond er weer een gezamenlijke training op het programma, dit keer over lichaamstaal bij honden. Sanne legde onder andere uit wat de stand van staart en oren zegt over de gemoedstoestand van een hond. Ook ambivalent gedrag en overspronggedrag kwamen aan bod. Mooi om voorbeelden van dit alles te zien op de filmpjes die de dag ervoor van onze honden waren gemaakt en om zo beter te begrijpen wat zich in het bos nou precies had afgespeeld.

Wie wilde, kon na de gezamenlijke training rusten tot aan het eten of individueel les krijgen. Omdat ik nog aan het opleidingstraject moet beginnen, heb ik in mijn individuele les met Marijn vooral besproken hoe ik de clicker tot nu toe heb gebruikt om Joy nieuwe vaardigheden bij te brengen. Die clicker is immers een onmisbaar hulpmiddel in de training.  

Het avondprogramma zag eruit zoals de eerste dag met weer een gezamenlijke training. Sanne deed met drie honden een yes/no-oefening: ze strooide letterlijk met plakken brood, die de honden  moesten weigeren bij ‘no’. Als ze oogcontact met Sanne zochten, leverde dat een ‘yes’ en een stuk brood als beloning op. De honden kregen zo in de gaten dat samenwerken loont. Ze presteerden het zelfs om letterlijk tussen de plakken brood door te lopen zonder ernaar te kijken! Tegen kwart over tien werd er een eind gebreid aan het officiële dagprogramma en stonden er weer hapjes en drankjes klaar bij het haardvuur. Het eind van een intensieve, maar ontzettend waardevolle, leerzame en gezellige dag. Op naar dag drie!

Hoewel we gewaarschuwd waren dat woensdag meestal gehaktdag is in de zin dat het dé dag is waarop honden en mensen nogal eens botsen tijdens de interne week, verliep de dag in perfecte harmonie. Tijdens de ochtendwandeling hadden de honden het onderling prima naar hun zin. Tot mijn verbazing werd Joy bijna de hele tijd met rust gelaten en kon ze dus onbekommerd spelen. Mooi ook om te zien dat ze geregeld even ‘hoi’ kwam zeggen bij me om te checken of ik er nog was. Een van de dingen waar ik voorheen wel eens tegenaan liep, is dat ik uit beeld leek te zijn verdwenen zodra er andere honden in het spel waren. Daarvan was nu totaal geen sprake! Vandaar dat ik alle vertrouwen in haar had toen we de opdracht kregen een voor een uit de groep weg te lopen of rijden op weg naar de parkeerplaats zonder onze hond te roepen. De bedoeling was dat de hond zelf in de gaten kreeg dat we weggingen en ons zou opzoeken. Dat ging perfect!

De rest van de dag was weer een afwisseling van gezamenlijke trainingen, maaltijden, rustmomenten en individuele training. Die laatste heb ik dit keer overgeslagen, omdat ik mijn rust wel goed kon gebruiken.

In de gezamenlijke les in de avond stond het clickeren centraal. We hadden de theorie erover al behandeld, maar kregen nu de opdracht om een van de deelnemers te clickeren. Monique werd naar de gang gebonjourd en de rest van de groep bedacht welk gedrag zij moest laten zien om een klik en dus een beloning te krijgen. De bedoeling was dat ze recht achter een kruk zou gaan staan en met haar linkerhand haar neus aan zou raken. Frank hanteerde de clicker, maar dat betekende niet dat wij als groep verder alleen maar passief toekeken. We mochten time-outs aanvragen om tussentijds te overleggen. Ruim Een uur en de nodige time-outs later was Monique bijna de wanhoop nabij, omdat ze echt niet begreep wat er nou van haar verwacht werd. In een soort wanhoopsgebaar raakte ze met haar linkerhand haar neus aan. Bingo! Deze oefening maakte heel mooi zichtbaar dat bij het clickeren alles valt of staat met timing, hoe belangrijk het is om kleine stapjes te belonen met een klik, hoe lastig het voor een hond kan zijn om te begrijpen welk gedrag je van hem wilt zien en dat een time-out ervoor kan zorgen dat de hond daarna ander gedrag ‘uitprobeert’.

Natalie sloot de dag af met twee prachtige liederen bij het haardvuur. Dat knetterde nog tot in de kleine uurtjes door.

  Donderdag, alweer de laatste volle dag van deze interne week. Net als voorgaande dagen vertrokken we tegen tien uur met de honden naar het bos. Het ging er tussen de honden een stuk rumoeriger aan toe dan de dag ervoor. Vooral rondom Joy was er op een zeker moment een hoop tumult; de hormonen vierden overduidelijk hoogtij. De instructeurs grepen dit keer in en leidden de honden af, zodat ze uit elkaar gingen en Joy wat meer ruimte kreeg. Ze bleef de rest van de wandeling een stuk dichter aan mijn zij dan de andere dagen, maar heeft gewoon weer een nat pak gehaald en de overtollige energie eruit kunnen rennen. Heel erg onder de indruk was ze dus niet.

Het lesgedeelte van deze dag zag er net iets anders uit dan de andere dagen. We kregen een stukje theorie over projectie en gingen daarna uiteen in groepjes om samen een aantal vragen te bespreken. Verhelderend om te merken dat je eigen invulling aan gebeurtenissen helemaal niet hoeft te stroken met hoe anderen die hebben ervaren.

’s Avonds werd in de huistafel een grote tafel feestelijk gedekt voor de goed verzorgde barbecue waarmee we deze week afsloten. Kaarsjes en de haard werden aangestoken en het kunstlicht uitgedaan. Toen ik mijn blik langs alle deelnemers, ADL’ers en instructeurs liet gaan, kon ik me nauwelijks voorstellen dat we een paar dagen geleden nog wildvreemden voor elkaar waren. Hier zat een echte groep! Toen iedereen zo’n beetje was uitgegeten, werden vrijwilligster Mia en instructeurs Frauke, Joyce, Marijn en Sanne met een cadeautje bedankt voor hun geweldige inzet. We evalueerden de week. Sanne trapte af door iedereen afzonderlijk kort toe te spreken met mooie, rake woorden. Daarna vertelden we om de beurt hoe we de week ervaren hadden. Een lach en een traan wisselden elkaar hierbij af. Zelf was ik ontroerd door de betrokkenheid met elkaar, de zichtbare band tussen honden en bazen, de passie waarmee de mensen van De CLiCK hun werk doen, de persoonlijke verhalen die we met elkaar hadden gedeeld en toch stiekem ook wel door mijn eigen hond van wie ik zo onnoemelijk veel houd. Het was dan ook slikken toen Sanne haar gitaar pakte en samen met Frauke het CLiCK-lied liet horen. Buiten dat het prachtig klonk, had de band tussen hulphond en baasje niet treffender verwoord kunnen worden.

Er werd nog een tijd gepraat, gelachen en gezongen. Met een beetje weemoedig gevoel ging ik weer naar mijn kamer. Het zat er echt bijna op.  

 Vrijdagochtend. Tassen pakken, ontbijten en afscheid nemen van alle mooie mensen die ik heb leren kennen. Aan een onvergetelijke, intensieve, leerzame, ontroerende en gezellige week was een einde gekomen. Met een schat aan ervaringen en kennis ben ik weer naar huis gegaan. In gedachten stop ik ze in de tastbare knapzak die toch al aardig gevuld was geraakt tijdens de interne week. Hier kan ik op voortborduren in het vervolg van de reis die ik met Joy ga maken.  

 Dank jullie wel, Frauke, Joyce, Marijn en Sanne voor jullie creatieve en leerzame lessen, voor de liefde waarmee jullie zowel mensen als honden benaderen, voor de bruikbare tips, voor het scheppen van goede randvoorwaarden waardoor ik deze week fysiek kon volhouden en voor jullie vertrouwen in Joy en mij. Dank je wel, Mia, voor de bescheiden manier waarop je ervoor zorgde dat alles op rolletjes liep en niemand ook maar iets tekortkwam. En dank jullie wel, lieve medecursisten, voor jullie openheid, oprechtheid en gezelschap. Het was een week met een gouden randje!

Home